Z tego, co nam pozwalają odczytać źródła, nowa, także drewniana świątynia powstała w roku 1597. Konsekrowana w 1611 roku przez biskupa włocławskiego Łąckiego. Brak jednak oryginału aktu erekcyjnego. Prawo patronatu należało do arcybiskupa gnieźnieńskiego. Był to kościół drewniany. Dwunawowy z drewnianym portykiem. Zakrystia z drewnianą podłogą. Posiadał mały i duży chór. a sklepienie mniejszej nawy miało kształt trumny. Istniał też specjalny chór dla śpiewaków, brak było organ. Świątynia posiadała dwie wieże, jedną w środku kościoła z miejscem na sygnaturkę. Druga była drewniana dzwonnica złączona z kościołem. Dach pokrywał gont, posiadał sześć okien.
W latach 1788 i 1793 Lubiewo uległo pożarom. Podczas pierwszego z nich kościół został zapewne uszkodzony, dlatego też w 1792 roku wystawiono nową świątynię, kosztem parafian. Była to budowla drewniana, ale solidna. Kościół zbudowany w 1792 roku uległ zniszczeniu podczas kolejnego pożaru Lubiewa, który miał miejsce w 1836 roku, a dokładnie 7 maja tegoż roku.
Z inicjatywą zbudowania, tym razem kamiennej świątyni wyszedł. Ks. Jan Reymann. Z pomocą parafian zbudował w latach 1841/42 nową po dziś dzień stojącą świątynię, która została konsekrowana 28 maja 1876 roku przez sufragana Jerzego Jeszke. Rocznicę konsekracji kościoła obchodzono w pierwszą niedzielę po oktawie Bożego Ciała.
W roku 1861 dobudowano do niej wieżę z kamieni ciosanych i cegieł, oraz wieżyczkę na sygnaturkę. Zaś w 1880 dobudowano do niej przystawki.
Podczas walk wyzwalających wieś (1 – 14 luty 1945 roku) świątynia lubiewska uległa zniszczeniu w 40 %. Po zakończeniu działań wojennych w pierwszej kolejności naprawiono dach, nakładając ceramiczną karpiówkę, jak również odbudowano bardzo zniszczoną wieżę.
W roku 1949/1950 dokonano gruntownego odnowienia kościoła wraz z częściową przebudową. Wybudowano z lastryka nowe obszerne schody przed fasadą kościoła. Wybito nowe wejście z przystawki na chór muzyczny, który odrestaurowano i poszerzono do następnego filara. Sprawiono nowe ławki w kościele oraz balustradę i kazalnicę.
W roku 1951 od strony południowo-wschodniej dobudowano nową zakrystię a w roku 1955 wstawiono nowe okna wykonane przez mistrza Czarnieckiego ze Świecia. Elektryfikacja kościoła miała miejsce w 1958 roku.
Proboszczowie:
1575 r. – parafia od 8 lat nie ma proboszcza, ale co trzecią niedzielę dojeżdża proboszcz ze Świekatowa /ks. Franciszek/ Proboszcz ten zawiadywał parafią lubiewską aż do roku 1594, do czasu pobudowania nowego drewnianego kościoła. Msze te odprawiane były na podstawie udzielonego temu proboszczowi fakultetu arcybiskupiego.
1686/87 – ks. Stanisław Sędwicki – administruje tą parafią od 5 lat . Rezyduje na miejscu.
1733 – ks. Jan Łęgowski /miał 40 lat/
1766 – „dożył starczych lat”
Dekret reformacyjny zaleca:
1. Usunąć proboszczowi pewne błędy osobiste – ks. Jan Łęgowski długie lata spełniając obowiązki proboszcza w tej parafii spełniał je dobrze i wiele pożytku przyniósł winnicy pańskiej. Niemniej ma też błędy: mało łagodności okazuje w sprawach duchowych, toleruje szerzące się prywatne sprzeczki a nawet je podnieca, zwłaszcza Lubiewa z Bysławiem.
2. Niech nie werbuje dzieci tych rodziców, co chleb otrzymują od pastora, aby nie było wiarołomstwa.
Nawołuje do przystępowania do komunii świętej z małą jednak skutecznością, bo przeczą temu praktyki jego urzędowania.
1766 – w lesie posiadłości Klonowo, starostwo Jasienieckie na mocy przywileju J.Fr. Tuchołki, potwierdzonego przez króla Augusta II – 20 kwietnia 1719 roku – kościołowi lubiewskiemu i jego rektorowi wolno korzystać z 30 sosen bartniczych.
1779 – ks. Jan Rolbiecki /dziekan dekanatu świeckiego/
1788 – ks. Walerian Pernarewski, miał 42 lata /zmarł 11.07.1806 r/
1809 – ks. Paweł Ksawery Okoniewski /ur. 1772 r w Skórzewie /zm. 8.11.1850 r./ /od 1838 r. emeryt/
„Zgorszenia publicznego parafianie nie dają. Pijaństwo wprawdzie zachodzi, ale bez skandalu publicznego”.
1840 -1891 – ks. Jan Reymann /ur.27.06.1800 r./ – budowniczy kościoła
1891 – 1894 – ks. Teofil Krzeszewski /ur 1848 r. założyciel banku spółdzielczego
1894 – 1935 – Ks. Dr. Zenon Włoszczyński /doktor św. Teologii, kanonik honorowy kapituły chełmińskiej/
1936 – 1969 – ks. Marceli Czarnowski